Week 62, Donderdag

Romeinen 6:15-23 (NBV)
Betekent dit nu dat we vrijuit mogen zondigen omdat we niet onder de wet staan, maar onder de genade leven? Absoluut niet. 16 Wanneer u zich als slaaf in iemands dienst stelt, weet u toch dat u hem moet gehoorzamen? Wanneer u de zonde dient, leidt dat tot de dood; wanneer u God gehoorzaamt, leidt dat tot vrijspraak. 17 Maar God zij gedankt: u was slaven van de zonde, maar nu gehoorzaamt u van ganser harte de leer waaraan u zich hebt toevertrouwd, 18 en bevrijd van de zonde hebt u zich in dienst gesteld van de gerechtigheid. 19 Ik druk me zo gewoon mogelijk uit, omdat het anders uw begrip te boven gaat. Zoals u zich ooit in dienst stelde van zedeloosheid en onrecht om een wetteloos leven te leiden, zo stelt u zich nu in dienst van de gerechtigheid om heilig te leven. 20 Toen u nog slaven van de zonde was, was u niet gebonden aan de gerechtigheid. 21 Wat hebt u daarmee geoogst? Dingen waarvoor u zich nu schaamt, want ze leiden tot de dood. 22 Maar nu, bevrijd van de zonde en in dienst van God, oogst u toewijding aan hem en zelfs het eeuwige leven. 23 Het loon van de zonde is de dood, maar het geschenk van God is het eeuwige leven in Christus Jezus, onze Heer.

Verslaafd aan………

Makkelijk gezegd misschien dat je niet langer een zondaar bent en dat je mag struikelen. Zeker wanneer je vaak struikelt en niet wilt struikelen omdat de gevolgen van dat struikelen zo heftig zijn. Als het gaat om een verslaving en daarvan loskomen is het belangrijk dat je weet: ik ben op de weg van herstel. En op die weg mag ik struikelen. Om welke verslaving het ook gaat!

Ik maak het maar zichtbaar: je bent aan het wandelen op een oneffen, moeilijk begaanbaar pad, je moet uitkijken waar je je voeten zet, maar je wilt ook genieten van de prachtige natuur om je heen. Dus je richt je blik niet altijd naar beneden, naar je voeten. En zodra je om je heen kijkt naar de lucht, de bomen en de vogels, stap je in een kuil, of een steen en val je. En dat gebeurt niet één keer maar regelmatig. Je knieën voelen pijnlijk, je handen liggen open, je hebt schaafwonden en je voelt je stram en stijf worden. Dat voelt niet echt fijn!

Maar stel dat je wéét! dat de weg over enige tijd glad en vlak wordt, met zo af en toe een hek, met maar hier en daar een hobbel of een kuil, en de natuur nog mooier…………. dan loop je toch door! Je zorgt dat je goede schoenen aan hebt, desnoods een stok en je zorgt voor gezelschap, mensen die meelopen en je aanmoedigen. Je weet dat het beter gaat worden en daarom houd je vol. Daarom sta je toch weer op.

En gelukkig staan er bankjes langs de weg waarop je even kunt uitrusten en je je wonden kunt verzorgen. Je kunt nieuwe energie opdoen en je tas weer vullen met goed voedsel en drinken. Je laadt je op en je gaat door, want je weet, het gaat beter worden, het gaat makkelijker worden. Je wilt door omdat waar je was, daar waar je je reis begon, het donker was, het eenzaam was, het een plek was van pijn en moeite.

En soms, wanneer je op die moeilijke weg aan het lopen bent, denk je terug, je kijkt als het ware in je achteruitkijkspiegel, en dan lijkt het alsof je startpunt, je startplek niet zo erg was en kun je terugverlangen naar die plek. Want dat was vertrouwd, je wist wat je had en de pijn was bekend. Maar die gedachte moet je snel loslaten! Want je bent niet voor niets op een dag opgestaan en heb je gezegd: zo wil ik niet meer. Dit is geen leven, dit is overleven of een manier om dood te gaan!

Terugkijken kan soms nuttig zijn. Omdat je weet waar je vandaan komt. Maar iemand die autorijdt en alleen maar in zijn achteruitkijkspiegel kijkt maakt brokken en komt niet ver. Wil je vooruit? Dan moet je vooruitkijken, op de weg gericht zijn en weten waar je naar toe wilt! En als het gaat om een verslaving dan moet je voor jezelf helder hebben wat je wilt.

En dan is het heel belangrijk dat je weet wat je wilt, zodat je je wilskracht kunt gebruiken. Tijdens de wandeling op dat moeilijke pad vecht je niet tegen de stenen, tegen de kuilen en alle oneffenheden, die zijn er, je vecht niet tegen de jungle waar je vandaan komt, je loopt, je vecht omdat je de vrijheid wilt gaan ervaren van het om je heen kijken en genieten. Je loopt en je gaat door omdat je weet er is méér. Je loopt door omdat je echt wilt leven, en daar vecht je voor! Je wilt meer dan vastzitten in pijn en verstrikt zitten in tentakels van een verslaving die zorgen dat je nooit verder komt. Die er voor zorgen dat je niet voluit kunt leven en die zorgen dat je maar vooral bezig bent met jezelf.

Want – laten we eerlijk zijn – een verslaving is een manier om maar vooral druk te zijn met jezelf! Druk zijn met hoe mensen jou zien, wat ze van jou zouden kunnen vinden, met hoe ze wellicht over jou denken, met jouw pijn, met jouw verdriet. Zo druk dat je het doel van je bestaan mist: licht zijn, zout zijn, stralen, genieten, liefhebben, vruchtdragen. Kortom léven. Leven voor de grote Koning. In plaats van leven voor je ‘dikke’ ikke ego………….

Zorg er voor dat je op je wandeltocht reisgezellen hebt. Mensen die met je meewandelen, want behalve dat zij jou kunnen aanmoedigen, kun jij ook hén aanmoedigen. Kun je voor hen zorgen, kunnen zij ook op jou leunen.

In Prediker 4 staat: ‘Beter met zijn tweeën dan alleen
‘7 Ik vestigde mijn aandacht op nog iets anders onder de zon, en ook dat is leegte. 8 Iemand is helemaal alleen. Hij heeft zelfs geen zoon of broer, maar toch zwoegt hij almaar door en wordt zijn dorst naar rijkdom nooit gelest. Voor wie beult hij zich zo af en ontzegt hij zich de genoegens van het leven? Ook dat is enkel leegte en een trieste zaak. 9 Je kunt beter met zijn tweeën dan alleen zijn, want – dat is zeker – samen zwoegen loont. 10Wanneer twee vrienden samen zijn en een van beiden valt, helpt de ander hem weer overeind, maar wie alleen is en ten val komt is beklagenswaardig, want hij heeft niemand die hem op de been helpt. 11 Wanneer je bij elkaar slaapt, geef je warmte aan elkaar, maar hoe krijgt iemand die alleen slaapt het ooit warm? 12 En iemand die alleen is kan zich niet verdedigen wanneer hij aangevallen wordt, maar met zijn tweeën houd je stand. Een koord dat uit drie strengen is gevlochten, is niet snel stuk te trekken’.

Op je wandeling, je weg van herstel, heb je mensen nodig. Je kunt niet alleen los komen uit de jungle die jou verstrikt. Soms heb je zelfs een professionele gids nodig om eerst de weg uit de jungle te vinden. En als je weet dat je zo verstrikt zit in die jungle, zoek dan een gids en laat je leiden. Volg je gids, ook al voelt dat niet altijd goed. Hij of zij is deskundig en zal rekening met je houden, maar als je echt vooruit wilt, dan laat je je leiden. Soms tegen je gevoel of denken in.

De weg van herstel leidt niet alleen naar herstel, maar ook naar leven. Naar voluit leven. Vrij leven. Daarom is het goed dat je op weg gaat met een doel voor ogen. Stephen Covey, dé leiderschapsgoroe, noemt dat één van de pijlers van leiderschap: heb een doel voor ogen.

Heb jij een doel voor ogen? Waar leef jij voor en waar ben jij naar op weg?

Opwekking 698 ‘Nooit meer alleen’