Ik heb nooit zo van spiegels gehouden. Ik kijk er niet graag in. Misschien omdat ik in het verleden niet tevreden was met mijn spiegelbeeld? Voor mijn gevoel voldeed ik niet aan het beeld wat in de wereld geschetst wordt, hoe je er minimaal uit zou moeten zien. Gelukkig is dat stuk jaren geleden al hersteld. Ik ben dankbaar voor wie ik mag zijn, ook in de spiegel!
Ik ontdekte laatst waar ik in combinatie met spiegels nog wel moeite mee heb. Namelijk als mensen mij een spiegel voorhouden. Ik hou niet van correctie en verbeterd worden. Ik doe dan ook altijd alles om confrontaties, conflicten en ruzies te vermijden.
Als iemand mij een spiegel voorhoudt, dan komt dat op mij over als een aanval. Ik word boos, stil en irriteer me enorm. Ik begrijp niet waar mensen het ‘lef’ vandaan halen om iets over mij te zeggen, terwijl ik zo mijn best doe en altijd alles uit de kast haal om het voor iedereen zo goed mogelijk te doen.
Alleen deze keer kon ik er niet onderuit toen mij een spiegel werd voorgehouden. Ik kon niet weglopen, moest blijven zitten en er helemaal doorheen gaan. Au! Dat deed zeer!
Waar ging deze pijn over en waarom raakte het me zo? Ging dit om afwijzing?
Het bijzondere was dat toen ik accepteerde dat deze persoon gelijk had, ik kon accepteren dat ik nooit alles goed kan doen. Ik kreeg er vrede mee.
Nee, het was nog steeds niet fijn om op mijn tekortkomingen gewezen te worden. Maar ja, ik wil veranderen en leren. Dat doet soms pijn. Ik moest mijn trots/ego aan de kant zetten. Ik moest accepteren dat ik niet alles goed kan doen en dat ik fouten zal en mag maken als moeder, vrouw, vriendin, collega etc.. God is nog lang niet klaar met mij. Hij schaaft en schuurt verder, als ik dat toesta en mij aan Hem durf over te geven.
Durf jij in de spiegel te kijken? Echt verder te kijken dan je spiegelbeeld? Het kan pijn doen en vervelend zijn. Het kan zelfs voelen als een aanval, maar het is de moeite waard.
Kneed mij, vorm mij, vul mij, wandel naast mij. Ik leg mijn leven in Uw sterke hand.
Hij is erbij!
Sara