Op doorreis

In de Stille Week voor Pasen werd ik weer sterk bepaald bij de eindigheid van het leven.
Mensen om me heen die een geliefde verloren. Ook in de gemeente veel sterfgevallen, weliswaar van oudere zusters en broeders, maar toch.
Herinneringen ook aan mijn broer die ruim 20 jaar geleden bij een ongeluk omgekomen is. Zo’n geweldige man, zo onmisbaar, zo jong nog. Die verschrikkelijke periode dat hij verongelukte was ook rond Pasen. Lente.

In onze tuin stond een hortensia.
Kaal en dor. Er leek geen leven meer in te zitten.
Of toch?
Verdrietig keek ik uit het raam. Nog compleet verslagen door zijn overlijden.
En wat zag ik, als ik heel goed keek?
In de dorre struik zag ik iets groens, knopjes!

Jawel, de hortensia stond op het punt om opnieuw tot leven te komen.
Het trof mij tot diep in mijn hart. Wat een troost.
De dood, de dorheid wint het niet. Het leven is er nog. Nieuw leven!

Ons leven hier op aarde is eigenlijk een doorreis. We zijn hier tijdelijk. Wij die in God geloven en in de opgestane Zoon zijn burgers van de Hemel.
De dood is de laatste vijand. Zeker! Het doet onnoemelijk pijn en voor mij was het plotseling overlijden van mijn broer een soort ‘amputatie’ met de daarbij behorende ‘fantoompijn’, die onverwachts, zelfs na zoveel jaar, ineens heftig kan opspelen.Maar, wat een vooruitzicht. We zijn op doorreis. Naar nieuw leven.

Soms zijn er periodes dat het in mij ook zo dor lijkt.
Doods, geen bloei meer. Maar dat is een leugen!
Door Zijn genade, door Jezus’ opstandingskracht kan er in mijn leven telkens weer nieuw leven ontspruiten. Dat ervaar ik telkens weer. Ik val vaak, maar kan weer opstaan! Steeds weer opnieuw. Hij belooft: Ik begin iets heel nieuws in jou.
En dat geldt voor iedereen die zich daarnaar uitstrekt.
Ga je mee op reis?

Jesaja 43:19 ‘Zie ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het – heb je het nog niet gemerkt? Ik baan een weg door de woestijn, maak rivieren in de wildernis’.

Marjoke