Onrust en gebrek aan zelfvertrouwen kwamen boven. Deze twijfel had ik ook op mijn reis naar Vlieland. Alle anderen lijken er altijd zo fit uit te zien. Opnieuw koos ik er toch voor om mezelf in te schrijven. Vastbesloten om mijn gedachten niet te laten regeren, maar God. Op Hem vertrouwen en samen met Hem deze weg te gaan. Op naar Spanje!

Al wandelend door de bergen begon mijn onzekerheid mij opnieuw parten te spelen. Hoe zwaar het klimmen ook was, ik kwam elke keer weer boven, maar wat een strijd leverde dat telkens op in mijn hoofd. Al denkend ontdekte ik dat de onzekerheid voortkwam uit mijn verleden, waarin ik vanaf mijn pubertijd geworsteld heb met overgewicht. Hierdoor was ik erg onzeker, deed een hele hoop dingen niet, omdat ik mij schaamde of omdat het simpelweg niet mogelijk was. Nu jaren later, na een geslaagde maagverkleining, zit dit nog zo in mijn systeem en komen dezelfde gedachten nog steeds boven. Waar ik vroeger fysiek iets niet kon doen, doe ik het nu nog steeds niet, maar dan door mijn eigen gedachten.

Hoe vaak denk ik niet te min over mijzelf? Ik doe God daarmee te kort en uiteindelijk ook mijzelf en de mensen om mij heen. Ik wil opstaan en gaan met alles wat God in mij heeft gelegd.

Nog even terug naar Spanje. Het gave in zo’n weekend is dat je anderen om je heen hebt. Een coach, maar ook reisgenoten die je aanmoedigen, helpen valkuilen te overwinnen en om niet de makkelijkste weg te kiezen. Het kostte het nodige doorzettingsvermogen. Dat geldt soms ook in het dagelijks leven. Ook de bergen die ik in het dagelijks leven moet beklimmen, wil ik op deze manier aan gaan. Mijn pijnlijke gedachten uit het verleden niet laten regeren, maar zien op God. Samen met Hem kan ik elke strijd aan. Daarnaast ben ik dankbaar voor mijn coach en medereisgenoten in het dagelijks leven. Door met elkaar te spreken, te sparren, te strijden in gebed, komen we (soms door een dal) op de top!

Sara