De afgelopen week hebben we een hoop natuurgeweld meegemaakt. Ik denk dan vooral aan orkaan Irma die op de Nederlandse Antillen een ravage heeft aangericht en de levens van duizenden mensen totaal heeft ontwricht. Het was hét item op radio en tv. Terecht natuurlijk want het is verdriet en ellende op grote schaal. Toch kan het zijn dat ondanks deze enorme ramp je aandacht daar helemaal niet naar toe kon gaan omdat zich in jouw leven ook een ramp voldeed. Een ramp die je leven volledig deed stil zetten. Of misschien was het wel precies andersom: jij werd volledig stil gezet, terwijl de rest van de wereld door ging.

Ik weet nog, dat toen mijn vader net was overleden – ondertussen al weer achttien jaar geleden – dat ik over straat liep en ik er diep van overtuigd was dat iedereen kon zien dat er iets was veranderd. Mijn hele wereld was veranderd, ik was veranderd en dat was vast zichtbaar, want het verdriet en het gemis was intens. Maar dat was natuurlijk niet zo. De wereld draaide gewoon door en iedereen ging gewoon verder waar hij of zij mee bezig was. De mensen dicht om mij heen en de cirkel daar weer omheen, ja, die wisten het en leefden mee. Maar het was niet hún vader. Hun wereld veranderde niet. De mijne wel. Zij voelden niet wat ik voelde, zij dachten niet wat ik dacht en zij hoefden niet te missen wat ik miste of zou gaan missen. Ik voelde mij alleen in mijn verdriet.

En jij, wanneer jij een grote ramp in jouw persoonlijk leven meemaakt, grote kans dat jij je ook alleen voelt in jouw verdriet, pijn of machteloosheid. En, het klinkt heel naar, jij staat ook inderdaad alleen, ondanks alle aandacht, ondanks alle mensen die naast jou staan, jou liefhebben en dicht bij jou zijn, jouw hart is alleen met jouw verdriet. Niet echt opbeurend nieuws voor een blog. En toch zeg ik het. Ik zeg het omdat de Bijbel het ook zegt. In Spreuken 14 vers 10 staat: ‘Alleen je eigen hart kent je diepste verdriet, in je vreugde kan een ander niet delen.’ (NBV)

Het kan helpen om je te realiseren dat er niemand bij jouw diepste pijn en grootste vreugde kan komen omdat dat leeft in jóuw hart. En een ander kan niet voelen wat er leeft in jouw hart. Ze kunnen het aanvoelen, jouw verhaal en pijn aanhoren en meevoelen, maar ten diepste sta jij er alleen voor. Dat zou je eenzaam kunnen maken. Je zou jezelf slachtoffer kunnen voelen. Het is dan belangrijk om te weten dat ten diepste wij allemaal alleen zijn, of mooier nog: we zijn allemaal uniek. Dat maakt ons allemaal verschillend en anders in onze beleving en omgang met verdriet en pijn maar dus ook alleen met ons diepste verdriet.

Henri Nouwen zegt daar heel mooi over dat we moeten leren die eenzaamheid, dat alleen zijn, te gaan omarmen, omdat we juist in die eenzaamheid beseffen dat we God zo nodig hebben. Alleen Hij kent immers jouw en mijn diepste verdriet en onze grootste vreugde. Nog beter dan dat jij dat zelf weet. In jouw diepste pijn en verdriet voel jij je alleen, maar je bént niet alleen. Jezus staat naast jou en Hij kent jouw verdriet. Hij is de Hogepriester die met jou meelijdt omdat Hij zelf dat lijden is doorgegaan. (Hebreeën 4:10).

Hoe heerlijk is het te weten dat je de liefde en troost van mensen mag ontvangen in al je pijn, maar je niet alleen hoeft te zijn in je verdriet. Wanneer je weet dat de pijn te groot is om aan te zien, wanneer de golven van verdriet je overspoelen en de eenzaamheid als een orkaan over je heen raast: ren dan en schuil. Ren naar God en schuil bij Hem.

Ren naar Hem want bij Hem ben je veilig, je bent beschut onder Zijn vleugels. Je bent geborgen in Zijn armen en niet langer alleen.

Psalm 91:1,2 ‘Wie in de schuilplaats van de Allerhoogste is gezeten,
zal overnachten in de schaduw van de Almachtige.
2Ik zeg tegen de HEERE: Mijn toevlucht en mijn burcht,
mijn God, op Wie ik vertrouw!’

Opwekking 765 ‘Schuilplaats’