Ik vond gevoelens toelaten altijd zo zwak en stom. Bij het uiten van gevoelens, komen emoties kijken. Emoties die zichtbaar maken hoe je je voelt. En wat gebeurt er als je emoties zichtbaar worden? Dan ben je kwetsbaar. En dat wilde ik dus echt niet zijn. Bovendien dacht ik dat, als je (nare) gevoelens ruimte zou geven, je in enorme stormen zou terecht komen. Dat je verdrinkt in een pijn, waar je nooit meer bovenop komt. Ik dacht dat de gevoelens die je van binnen voelt, je in een diepe, heftige depressie zou brengen. Een golf van narigheid, waarin ik in zou verdrinken. Gelukkig klopt daar helemaal niets van!

Ik heb ervaren dat het allemaal heel anders is dan dat ik hierboven beschrijf. ‘Gevoelens omarmen’ is eigenlijk het gevoel dat zich aandient ter plekke toelaten, alsof je er tegen zegt: ‘kom maar, ik voel jou’. Mijn eerste ervaring met het omarmen van mijn gevoelens heeft me enorm veel inzicht gegeven. Ik voelde diep van binnen een pijn, waarvan ik dacht: als ik dit toesta, dan word ik zo verdrietig, dan ga ik vast huilen en kan ik nooit meer stoppen. Door het gevoel van pijn te accepteren en het er bewust te laten zijn, leek het wel of er een golf met emoties over me heen sloeg. Toch gebeurde er niet wat ik verwachtte. In plaats van tranen of depressieve gevoelens, kwam er na de heftigheid van de pijn een rust over me. Alsof de golf die over me heen sloeg, zich weer rustig terugtrok. Mijn pijnlijke gevoelens waren er nog steeds, maar de heftigheid was er vanaf. Alsof de pijn niet meer alleen was. De goede vrienden ‘rust en vrede’ waren erbij gekomen. Dat is hoe het mag zijn: op het moment dat de pijn zich aandient, mag het in rust en vrede ruimte krijgen.

Tanja