Week 70, woensdag

Johannes 14:27
‘Vrede laat Ik u, Mijn vrede geef Ik u; niet zoals de wereld die geeft, geef Ik die u. Laat uw hart niet in beroering raken en niet bevreesd worden.’

1 Korinthe 14:33
‘Want God is geen God van wanorde, maar van vrede’.

Filippenzen 4:6,7
‘Wees in geen ding bezorgd, maar laat uw verlangens in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God;7 en de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten bewaken in Christus Jezus’.

Romeinen 8:22, 26,27,28
‘22 Want wij weten dat heel de schepping gezamenlijk zucht en gezamenlijk in barensnood verkeert tot nu toe. 26 En evenzo komt ook de Geest onze zwakheden te hulp, want wij weten niet wat wij bidden zullen zoals het behoort. De Geest Zelf echter pleit voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen. 27 En Hij Die de harten doorzoekt, weet wat het denken van de Geest is, omdat Hij naar de wil van God voor de heiligen pleit. 28 En wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede.’

GEBED OM VREDE

Opwekking 602 is het lied ‘Vrede van God’. Toen ik dit lied de eerste keer hoorde en de keren daarna ook meezong, moest ik altijd huilen.

Dat had er mee te maken dat ik zo weinig vrede in mijn hart ervoer. Onrust, omdat de kinderen nog klein waren, ze maar niet sliepen en ik doodvermoeid was. Ik moest zoveel en ik had het idee dat ik nooit tot rust kwam. Maar ook onrust omdat het leek alsof mijn leven zo’n zoektocht was, zonder concrete antwoorden, maar doorleefde, als doorploeteren en overleefde.

Nog zo vast aan wat mensen zeiden, wat de kerk zei, wat familie zei. Wat mensen van mij verwachtten, wat de kerk verwachtte, de maatschappij en ga zo maar door. En ondertussen moest ik als moeder alles kunnen, alles doen en ook eigenlijk perfect doen. Dat laatste vooral van mij zelf. Ik wilde het anders/beter doen op bepaalde fronten dan mijn moeder. Maar wat een opgefoktheid.

Wat een onvrede. Het was nooit goed, ik was nooit goed, ik deed het nooit goed, de eetstoornis die zo lang onderdeel uit maakte van mijn leven, (dank God, niet meer!) de eeuwigdurende vermoeidheid en het blijven zoeken naar Gods plan met mijn leven. En dan nog de gedachten dat ik alles fout deed, dat ik een mislukkeling was, dat iedereen wist hoe het leven ‘werkte’, normaal was en deed, behalve ik.

Wat verlangde ik naar die echte en oprechte vrede van God! Ik wist dat Hij van mij hield, en dat voelde ik ook zo, Hij was mijn alles, Hij zegende mij, wat ik aanpakte lukte, maar toch was daar een groot zwart gat in mijn binnenste dat alle energie en vreugde zo vaak uit mij leek weg te zuigen.

Mijn innerlijke herstel en Gods vrede ook echt gaan ervaren hadden veel te maken met psalm 42, en dan het lied dat daarover gaat:
‘Als een hert dat verlangt naar water,
zo verlangt mijn ziel naar U.
U alleen kunt mijn hart vervullen,
mijn aanbidding is voor U.
U alleen bent mijn Kracht, mijn Schild.
Aan U alleen geef ik mij geheel.
U alleen kunt mijn hart vervullen,
mijn aanbidding is voor U.’

De woorden ‘U alleen kunt mijn hart vervullen’ sloegen op een bepaald moment in als een bom. Dat gat in mijn hart, die leegte in mijn ziel konden alleen maar door God vervuld worden. Ik kon wel zoeken naar vervulling op wat voor manier dan ook; het was God alleen die mij kon vullen.

Waarschijnlijk wist ik dat al, maar in combinatie met de regel ‘Mijn aanbidding is voor U’, werd het toepasbaar! In aan-bidding en lofprijzing kon ik God toelaten als Degene die mijn alles wilde zijn en mij wilde vullen met de vrede die ik zo nodig had! Want in aanbidding ligt bidden en vooral danken en dat maakte de weg vrij.

Door oprecht tegen God te zeggen: ‘U alleen kunt mijn hart vervullen en mijn ziel tot rust brengen’ gaf ik mij over. Daarmee legde ik mijn hart en ziel in de handen van God en kon Hij er mee aan de slag gaan. En Hij gaf mij wat ik nodig had: bevestiging. Ik hoefde niets, mijzelf niet te bewijzen, ik moest niets, ik hoefde alleen maar bij Hem te zijn om te ontvangen wat ik nodig had: vrede voor mijn ziel, liefde in mijn hart en rust in mijn hoofd.

God wilde de eerste plaats in nemen in mijn leven. Geen woorden van anderen, geen verwachting van anderen, van kerk, familie of wat dan ook, maar eerst Zijn woorden. Zijn woorden van bevestiging indrinken en aannemen.

Maar voordat het zover kwam dat die vrede echt ging uitwerken moest ik één heel belangrijk ding zelf doen: vrede sluiten met mijzelf. Ik mocht zijn die ik was. Aanvaarden dat ik mocht zijn die ik was. Met alles wat ik met mij meedroeg. Ik was niet volmaakt, had mijn gekkigheden, mijn pijn, verdriet en zonden, en die heb ik nog steeds. Er zijn nog zoveel dingen in en aan mijzelf waar ik van baal, maar ik kan zeggen dat ik geliefd ben, dat ik goed ben zoals God mij geschapen heeft. Hij wil mij verder slijpen en dat doet pijn en kost energie, maar ik moet niets meer. Ik mag mij koesteren in Zijn liefde. Staan in het zoonschap – ook als vrouw – mij Zijn geliefde dochter noemen.

En de ellende is  dat ik dat stukje overgave iedere dag moet uitspreken. Niets geen automatisme dus. Ik moet mij overgeven en de vrede van God mij als het ware toeeigenen. En dat is niet ingewikkeld. Het is God de plek geven die Hem toekomt: ‘God, U bent groot, almachtig en U houdt van mij. Daarom kan ik van U houden, van mijzelf en de wereld om mij heen. Ik aanbid U. Ik heb U nodig. Zonder U kom ik niet tot mijn bestemming: U verheerlijken met mijn leven.’

Niet aanbidden omdat dat zo’n lekker gevoel geeft. Niet dansen, klappen en juichen omdat het leuk is, maar aanbidden en lofprijzen omdat God God is. Omdat Hij groter is dan mijn problemen, dat ik ben, dan anderen zijn of wie dan ook. God is Awesome. En als ik mij daaraan overgeef, dan vult Gods vrede als vanzelf mijn hart, mijn ziel en mijn gedachten. Want dan ben ik in Zijn tegenwoordigheid, in Zijn vrede zelf.

Wanneer je onrust ervaart en onvrede, geef je over aan de God van de vrede zelf. Laat Hem regeren in je leven. Niet alle wetten, geboden, verlangens van anderen of van jezelf, maar laat Gods liefde regeren in jouw leven en dan ontvang je echte vrede. Niet denken en theologiseren, maar danken. En dan leven. Voluit met de vrede en zegen van God!

Michael W. Smith ‘Agnus dei en Awesome God’.
https://www.youtube.com/watch?v=JQJzT8yjMBY